Eski Sevgili

 Japon erkeği Türk erkeği bıddırı bıddırı mevzusu oluyor ya, size bir sır vereceğim.İnstagram fotoğraflarım içinde bir yerlerde içinde poz verdiğim grupta eski sevgilim de var.Şimdiiii yazının gerisine merak yeterince arttıysa anlatayım. :)

 Hani böyle meşhur kişiler bazen kocaları ve eski kocaları yada sevgilileriyle poz verirler, insanlar da altına "yuh anasını! Nasıl tuhaf insanlarsınız!" falan filan diye yorum yazar ya.Hah işte ben o yorumlara katılanlar kategorisinde yer almasam da, bu durum benim içinde hafiften bir "vay be!" durumuydu kabul.

 Sonra ne oldu da aynı kareye girebilir oldum O'nu anlatayım.Tabi daha önce eski sevgili mevzusunu.Neredeyse tüm üniversite hayatımda yanımda olan insan benim gibi şu an Japonya'da yaşıyor.E öyle olunca üniversite arkadaşları ortak, millet ortak, facebook arkadaşlarımız  artık bir 100-200 kişi falan ortak! Tabi kırk yılın başı da olsa aynı ortamda denk geliyoruz.

 Yıllaaaar yıllar önce (10 seneden fazla) yollarımızı ayırdıktan sonra bir yerde karşılaşmaktan inanılmaz çekiniyordum.Biraz da yıllarca daha çok üzen taraf olduğumdan olabilir ki nasıl davranacağımı, ne yapacağımı bilemiyordum. Yani duygular zaten yolları ayırmadan çok önce tükenmişti ve çekinmemle hiç alakası yoktu ama işte eski sevgiliydi sonuçta! Onun yanında başkası olması beni zerre rahatsız etmezdi ama benim yanımda başkası olunca o ortamda duramazdım.Zaten o zamanlar O'nun da asla benimle karşılaşmak istemediğini duyuyordum.Falan filan..

 İşte böyle yıllarca ayda yılda bir kalabalık gruplarda karşılaştık.En ayrı uç köşelere oturduk.Sonra ben evlendim.Sonra anne oldum.Sonra bir arkadaşın kızının doğum günü partisinde yıllar sonra ilk defa yine karşılaştık.Onun yanında kız arkadaşı benim de kocam vardı.Ben yine köşe bucak kaçmayı tercih ederken, bir baktım O Meyra'yla oynamaya uğraşıyor falan.Aşmıştı yani.Bunu gördüğümde bana da bir rahatlama geldi sanki.Sonra ben diğer odada çocuk peşinde koştururken, bir baktım Kou ile ikisi derin sohbette.Kou o gün O'nun orada olacağını biliyordu ama o an konuştuğu insan olduğunu bilmiyormuş.Aaaa dedi ikisi de güldü.Sonra sohbete devam ettiler.

O günden sonra bir kere daha karşılaştık ailece.O ve Kou gayet normaldi.Ben gene bir çekinik falan.Sonra Onlar normal davrandıkça bana da bir rahatlama geldi sanırım.Gereksiz garip hallerimden bir anda sıyrıldım.

En son karşılaştığımızda bir baktım O'na hal hatır soran taraf benim.Onca insan içinde köşe bucak kaçmayan, hatta denk gelince sohbet edebilen de.Hatta öyle ki ben Türkiye'de iken ortak bir arkadaşımız Japonya'ya gelmişti.Kou Onlarla görüşüp eve döneceği sırada, eski dost o arkadaşlarla görüşmeye gelecek olmuş.Kou "aaa o zaman ben de bir selam vereyim öyle gideyim" diye beklemiş.Bu da eski dostun pek hoşuna gitmiş.Bunu da eski dosttan duydum.Benim de hoşuma gitti.Aferim kocaya. :)

 Yani işte durum böyle.Şimdi bu yazıyı bizi her aynı karede gördüğünde durumu soran ortak arkadaşlar da okuyacak, muhtemelen eski dostun kulağına da gidecek.Ben de böyle tüm samimiyetimle durumu açıklığa kavuşturayım dedim.  :))))  Uzun sürmüş olsa da en çok da kocam sayesinde eski sevgili filan durumunu aşmış durumdayım.Eski dost da (artık bu tabir daha çok uyuyor bence O'na) değişmiş, olgunlaşmış, çoktan aşmış.En daha da önemlisi yıllaaaaaar yıllar geçmiş, köprülerden ne sular akmış, birkaç bulanık görüntüden başka anısı dahi kalmamış (beraberken ne yer ne içerdik onu bile hatırlayamadığım).Çekinecek nesi kalmış? Medeniyet mi dersiniz, yok artık mı bilemiyorum ama ben şu an eski dost ile gayet dost olabilecek durumdayım.Çevremizdeki insanlar sonsuza kadar duruma şaşırabilirler.Ben de olsam şaşırırmıydım bilmiyorum ama içerden şaşıracak hiç birşey yok inanın.

Tabiki bu konuda şartlar, taraflar, geçen zaman, ortam etkisi büyük ama özellikle de sürekli karşılaşmak durumunda olunan eski dostlar için gereksiz geri kafalılığı aşmak insanı gerçekten rahatlatıyor.Tavsiye ederim. :)

Sosyal Medya Annesi

 Elim değmişken bu konuda da söylemek istediklerim var.Hatırlarsınız bir iki ay önce meşhur internet annelerinden bir bayan (ben kendisini tanmıyorum ama yazısında özellikle belirtmiş) sosyal medya anneleri adına tüm annelerden özür diledi.

 Açıkçası ben her iki taraf muhattabı da değilim.Sosyal medya olayına Japonya'da bir Türk anne ismiyle başlamıştım ama hiçbir paylaşımımda çocuğunuza onu yedirin, bunu giydirin, şöyle yapın böyle edin demedim.Hatta annelikle ilgili pek paylaşımım da yoktu.Diğer yandan, anne olmamla birlikte hem annelik hem de sosyal medya tecrübesizliğimden birkaç meşhur anne takip etmişliğim var ama "bu ne yaw" deyip oradan kaçmayı akıl etmem uzun sürmedi.Şu an sadece uzman kişiler var listemde.

 Ne diyordum muhattap değilim.Amma velakin bende mi sorun var böyle herşeye muhalif bilemiyorum ama beni bu özür rahatsız etti.Muhattaplar adına.

ÇÜNKÜ

Bahsetmediği şeyler, göstermediği kısımlar yüzünden annelere yaşattığı yetersizlik hissi için özür temalı kaleme aldığı yazısının yarısından çoğu "Ben geldiğimde buralar heeep otluktu" ile başlayıp, "Ben herşeyin içinde vardım,hepsini biliyorum" ile devam edip, "Evimde yatılı bakıcı,üç gün gelen yardımcı vardı.Ben süt sağmaktan başka birşey yapmıyordum.Söylemeyi unutmuşum" ile bitiyor.

 Ben eğer sosyal medya anneleri lafıyla evde yulaf öğütemediğim için kendimi yemiş bir anne olsaydım, bu özür için mutlu olabilir miydim yada içimde kalan yetersizlik hissinden kurtulabilir miydim bilemiyorum.Kurtulan oldu mu onu da bilmek istiyorum açıkçası.Yani hanımefendinin bütün yapılması gereken ev işlerini başkasının halletmiş olması, evinin işini de yapmak zorunda olan kadının yulaf öğütememe gerçeğini değiştirebildi mi? "Hmmm peki kadının yardımcıları varmış, o zaman benim çocuğum organik yulaf yemese de oluyomuş" mu diye düşündürdü? Yoksa aksine olmayan imkanları yüzünden öğütemediği yulafın yanına bir de kadere mi lanet etmeye başladı? Kafamda deli sorular...

  Yanlış anlaşılmasın.Hanımefendinin bunu bilerek yaptığını hiç sanmıyorum.Aksine samimiyetine yürekten inanıyorum.Ama bu içinde yaşanılan kültür etkisi işte.Farkında olmadan yapmak.Onun için nacizane eleştirim.Eğer içten bir özürse maksat "Anne sütünü arttırmakla ilgili ahkam kesmiş ve binbir yöntem önermiş olabilirim ama yine o yöntemleri uygulamak için bütün gün evde sadece süt sağdığımı başka bir iş yapmadığımı söylemeyi hiç akıl edemedim.” yada ''Yine çocuk psikolojisi, eğitimi, okul seçimi ile ilgili kafanızda bir sürü “ideal” peyda ettiysem kusura bakmayın. O ideallerin kimisi sizin için mümkün değildi” gibi cümleler kullanmak yerine " anne olduğumda sizler gibi herşeyi doğru mükemmel yapmaya çabaladım.Çabalarken de kendimi takdir etme, bunu size de gösterme, takdir edilme ihtiyacı duydum.Farketmeden bir ego gelişti.Fakat size kendi doğrularımı yansıtırken tüm annelerin aynı imkanlara ve koşullara sahip olmadığını düşünemedim.Benim yardımcım vardı, belki bazılarınızın da.Yada anneniz vardı yanınızda ama bazılarınızın da hiç kimse.Yada bazılarımızın imkanları çok genişti bazılarımızın dar.Bu hiç birimizin eksik yada fazla anne olduğu anlamına gelmezdi.Çünkü anne olmanın en büyük süper gücü çocuklarımıza verdiğimiz sevgiydi." diyebilirdi mesela.Tercih etmemiş.

 Uzun lafın kısası, bu yazıyı okuyan ve isimli anneleri takip eden birçok anne var biliyorum.İsmi olan tüm annelerin zaten imkanı var.Yardımcısı da var.Özel okul seçecek lüksü de yulaf öğütecek zamanı da.Başka türlüsü olsa çocuğunun vaktinden çalar, nasıl olacak? Allah daha çok versin.Hatta keşke mümkün olsa herkese versin.Ama olmuyor işte.Onun için gene takip edin (iyi hissettiriyorsa ) ama kendinize ideal anne aramayın bence.Çünkü kendi çocuğunuza en ideal anne sizsiniz :)

İntihar Eden Çift

Daha önce Japonya'da intihar ile ilgili yazmıştım.Biliyorsunuz Japonya intihar oranları çok çok yüksek bir ülke.Yaş sınır tanımıyor.İlkokul çocuklarına kadar inmiş durumda.

 Şimdi böyle bir ülkede yaşarken geçen Çeşme'de birlikte intihar eden çiftin haberini gördüm.Tepkiler, olayın gelişmesi, parlaması ve sönmesi tam da beklediğim gibi oldu.

 Duyulduğunda paylaşanlar romantik yaklaştı."Kanser hastası çift kimseye yük olmamak için, ölüme el ele gittiler.Ne güzel insanlarmış.Oteldeki çalışana bahşiş bırakmışlar".

 Sonra bir oğulları olduğu ortaya çıktı.Üstelik intihar etmeden önce kendisine annesi ve babasından gönderilen mesaja "Hastasınız siz, aynı anneannem gibi, canlınız yetmedi, kendinizi öldürerek de ağzıma sı.ın. Nefret ediyorum ikinizden" şeklinde cevap verdiği ortaya çıktı.Bu sefer reyting sever medya hayırsız evlat üzerine yoğunlaştı.Hayırsız oğuldan intihar mesajına şok yanıt!

 Tam beklediğim gibi gelişti derken tepkilerden, medyadan bahsediyorum.Duygusal milletiz çünkü.Ne hüznümüzü ne öfkemizi bastırmayı bilemeyiz.Bu duygularımızı deşeni de severiz.Medyamız da bunu çok iyi bilir...

 Ben bütün bunları izlerken kendimi yaşlı çiftin yerine koydum önce.Ki çok da yaşlı değillermiş aslında.Ve kanser hastası olan amcaymış, teyze turp gibiymiş aslında.Her neyse...Beden onların.Kafa onların.İntihar etmek istemişlerse keyif de onların.Ha ben olsam ne durumda olursa olsun, kilometrelerce uzakta olan oğluma biz birazdan ölcez yazıp ölüme gidebilir miydim bilmiyorum.Haber olacağımı bile bile, etrafa bahşiş dağıtıp, oğlumun çaresiz öfkeli mesajı telefonumda, O'nu öyle ağır bir yük altında öylece bırakıp umursamaz gidebilir miydim bilmiyorum.Ben pek romantik bakamadım olaya yani.

 Sonra hayırsız tabir edilen evlat tarafına koydum kendimi.Gönderdiği mesaj ağır evet ama umursamaz gelmedi bana."Atsan atılmaz satsan satılmaz ama ana baba işte nasıl vazgeçeyim ben sizden, aşşağı tükürsem sakal, yukarı tükürsem bıyık, ne yapacağım bu cendere içinde! 40'ımı geçtim indiremiyorum sırtımdan anıları.Allah aşkına biraz normal olun.Giderken bile binidirdiğiniz yükü sırtlayıp nasıl uçup geleyim?Napayım ben şimdi bu mesajı okuyup? Söyleyin bana?Nasıl geçeyim sizden?" cümlelerinin bir özeti gibi geldi...

 Şimdi bu olay Japonya'da olsaydı.Yine haber olurdu.Televizyonda yarı magazin haber programlarında incelemesi olurdu.Sunucuların yüzleri üzgün, neden oldu, neyi neden yaptılar, oğulları ile araları kötü müydü, hastalar mıydı,ne yapılırsa önlenebilirdi analizleri yapılırdı.Gerekirse oğul telefona bağlanır konuşurdu.Fakat kimse yargılanmaz, yaftalanmaz, aşşağılanmazdı.Haberin sonunda da "öyle olmuş, böyle olmuş ama çift ölümü seçmiş.Haydi Buda kutsasın" der olay kapanırdı.

 Buda kutsasın kısmını salladım.Öyle birşey demiyorlar ama Buda demişken belki şaşıracağınız birşey söyleyeceğim.Dünyadaki birçok dinde olduğu gibi aslında Budizmde de intihar izin verilen birşey değil.Ama yine insanım tarafından anlaşılması zor olarak bunca intihar vakasının altına bir budist kulu bile " Buda affetsin.Budizmde intiharın kötü olduğunu herkes biliyor! Boşuna yaşamış yazık! Nasıl beyin var bunlarda...vırvır bırbır" diye tek bir yorum bile yazmıyor.

 Çünkü cehennemin dibini de boylayacaksa da, boylayacak olanın kendi bedeni olmadığının, söz konusu kişini  KENDİSİ İLE HİÇ ALAKASI OLMAYAN BAŞKA BİR BİREY olduğunun farkında...

 Özellikle çok takipçili tanınan insanların sayfaların bu olayı romantik roman gibi yansıtmalarını doğru bulmuyorum.Kaldı ki kadının, adamın veya oğullarının ne duygularla yaşadığını ve yaşayacağını kimse bilemez.Fakat yorumlara intihar etmiş diye ölünün arkasından bin hakaret etmek de ne oluyor?Ne biliyorsun müslüman olduklarını? Ne biliyorsun seninle aynı inancı paylaştıklarını? Asıl sorun paylaşmıyor olduklarını bilmek mi? Sanane arkadaşım SANA NE??? İşte bu soruya, ucundan karşılıksız emek harcaman gerekecek her konuya verebileceğin kadar yürekten " doğru diyosun bana ne" diye cevap verebilecek insanlar çoğaldığında düze çıkabilecek ülkem...