Japonya’da Çocuklar 15 Yaşına Kadar Anne ve Babayla mı Uyuyormuş??

Yok artık!!! 

Diyeceğim ama 15’e kadar olmasa da evet Türkiye’de kabul görmeyecek bir yaşa kadar anne ve babayla uyuyorlar.

Yani şöyle ki,evler küçük yer yok desem.. ama gayet kocaman,müsait evler de gördüm..Onlar da beraber uyuyorlardı.Bunun bir sebebi,mantığı olduğunu sanmıyorum.Benim tanıdığım gördüğüm Japonlar iş güç sorumluluk verildiğinde ne kadar titiz sorumlu ince eler sık dokurlarsa,çocuk konusunda da o kadar rahatlar.Katı kuralları asla yok.

Mesela tuvalet eğitimi diye bir şey yok.Evet teşvik edici kitaplar,tuvalet aksesuarları,yapıştırmalar hatta iç çamaşırları dolu!Ama bir gün belirleyip “Haydi bakalım bugünden itibaren beze güle güleeee” durumu yok.Ben uzun bir tatilimizde böyle yapmaya kalktığımda kayınvalidem çok şaşırmıştı.Tuvaletin eğitimi mi oluyormuş diye..

Sonra gördüm ki Meyra yaşıtı bebeler hep yarı bezli yarı değil.Yani uzun yola gidilecek,parkta oynanacak vs ise ve totoya güvenilmiyorsa bez takılıveriyor.Ama tuvalete teşvik edilerek.O bez genelde ıslanmıyor zaten.Ne olur ne olmaz diye.Yada gece birçoğu hala bezli. “No no no..Tuvalet eğitimini tamamlamış bir çocuğa bez takılması asla asla olmazzzzz….”tarzı ebeveyn hiç bir yerde yok..

Gece yalnız uyuma konusu da öyle.Bebekken zaten anne kokusuyla uyuyor bebeler.Ondan sonrası için de “bebemin psikolojisi için 2 yaşından sonra ayrı yatak,3 yaşından sonra ayrı oda” gibi birşey hiç duymadım.Yada “valla biz 6 aylıkken ayırdık.Hiç sorun yaşamadık” diyeni de..Çocuk ne zamaaaan “Daral geldi,ne bu hep totomdasınız!Ayrı oda istiyom beeen!Pirensesli yatak istiyoooom!Bananeee!” derse o zaman ayrı odası oluyor. 

Peki ben bu durumun neresinde miyim?Ah çok ortalarda bir yerinde..Meyra’nın bebekliğinin uzun kısmını,yani doğum iznimin bir çook kısmını Türkiye’de geçirdim.Türkçe kitaplar hatim ettim.Araştırmaktan soruşturmaktan kafayı yedim.Sonuç olarak her bir eğitimi denedim.Bin tane kural koydum.Türkiye’deyken ayrı odada da yatırdım.Japonya’ya döndükten sonra tuvalet eğitimi vermeye de kalktım.Sonra hepsinden vazgeçtim..Yani kafası karışık bir bebe varsa o kesin benimkidir…

Ama baktım Japonya’da tuvalet eğitimi almadı diye kimse koca adam olup altına yapmıyor..7,8 yaşına kadar anne babayla aynı odada uyudu diye sonsuza kadar yalnız yatamama sendromuna kapılmıyor..Aksine 5 yaşında başlıyorlar prensesli yatak,ayrı oda istemeye.Ben şimdiye kadar tecrübesizliğimden,mükemmel yapmaya çalışma çılgınlığımdan Meyra’ya eminim çok çektirdim..Şimdi O nasıl istiyorsa öyle yapıyorum.Bez mi abla külodu mu diye soruyorum,O zaten abla külodu diyor.

Ayrı oda?

O da şöyle oluyor..Biz Meyra’ya ayrı oda yapalı daha 3,5 ay oluyor.Yine benim “evet evet artık özgüven kazanmalı mı ne” gelgitlerimden ve daha çok da oyuncaklarının eşyalarının O’na ait bir odaya toplanmasını istememden..Amma velakin 2 buçuk yaşındaki bebeye ayrı oda hazırladığımızı yuvadaki öğretmenleri duyunca her birinin gözleri ayrı yerinden fırladı.Meyra’ya “abla olmuş” derken yüzlerinde öyle “yazııııık” diyen bir ifade vardı ki, “ehehe yok ama oyuncaklar falan toplansın diye ehe..yoksa…beraber yatıyoruz yani..” diye kıvırmak zorunda kaldım. 

Nitekim,Meyra’nın kendi odasında yalnız yatmaları yaklaşık 4 gün filan sürdü.Çünkü baş ucumdaki telsize rağmen ağlayacak da duymayacağım diye tavşan uykularım,gece uyandığında odasına gidip uyuturken sonuç olarak sabah gözümü yanında açmalarım,o ara birkaç deprem filan üst üste olunca “ayyy deprem meprem olacak,biz böyle ayrı odalarda!” diye pimpiriklerim sonucu baktım en başından Meyra’nın yanına kıvrılır olmuşum. 

E bu sefer kocayla ayrı gayrı..  O’nun başı kel mi? E madem bizdeki son durum,uyku saati geldi mi mis gibi yatağı bırakıp,yer yataklarını yüklenerek cümleten Meyra’nın odasına taşınıyoruz.  Sanırım bizim gibilere de Allah akıl fikir versin diyoruz.